انشا های کتاب یازدهم تجربی

 

   روزی از روزها در دشتی بزرگ که صدای بلبلان و سبزی دشت هرکسی را مشتاق دمی نشستن و استراحت میکرد، یک طاووس و یک کلاغ اتفاقی همدیگر را دیدند. در این دیدار طاووس و کلاغ عیب ها و زیبایی‌های همدیگر را از نزدیک دیدند. طاووس در این بین به کلاغ گفت:《این پاهای سرخ و زیبا که مثل کفشی پوشیده ای اصلا لایق تو نیست. آن کفش ها شایسته لباس رنگی و زیبای من است. مطمئن باش موقع به وجود آمدنمان کفش های اشتباه به ما داده اند.کفش های سیاه و زشت تو نسیب من بیچاره شد و تو کفش های زیبای من را پوشیدی!.》

 

   کلاغ که حسابی از حرفهای طاووس بهش بر خورده بود جواب داد:《اتفاقا اگر اشتباهی اتفاق افتاده باشد،برعکس چیزی که تو گفتی بوده! اشتباه در پوشیدن کفش نبوده بلکه در انتخاب لباس بوده.احتمالا فرشتگان مسئول ما خسته بودند و لباس زیبای من را که به کفش هایم هم میآید به تو داده اند و لباس های سیاه تو به من رسیده.》

 

   همینطور که طاووس و کلاغ با هم بحث میکردند،لاکپشتی که در آن نزدیکی بود و داشت استراحت میکرد را بیدار کردند.لاکپشت سر خود را از لاک سفتشش بیرون آورد و گفت:《شما دو نفر بهتر است از این دعوای الکی دست بردارید. مطمئن باشید خدا هرگز اشتباه نمیکند و تمام این ها بر اساس نظم خاصی است.خداوند هرگز همه چیز های خوب را به یک نفر نمیدهد،بلکه هر کس زیبایی ها و عیب هایخاص خودش را دارد.هرکدام از ما باید به چیزی که خداوند به ماداده راضی و از داشتن آن خشنود باشیم.》

 

پایان

 

 

{دعوت به مهمونی}

 با اصرار بیش از حد دوستانش آخر سر راضی شد به مهمانی خاصشان برود.خیلی اصرار داشتند که حتما با آنها همراه شود.مثل اینکه قرار بود شخص خاصی دعوت شود که دوست نداشتند فرید آن را از دست بدهد.

 اصلا دوست نداشت برود.دلش به شدت شور میزد و چراغ قرمز غریزه اش به او هشدار میداد.همیشه به غریزه قوی اش اعتماد داشت وهربار،بدون استثناء به وسیله آن نجات پیدا کرده بود.ولی ایندفعه تصمیم گرفت مقابل حس ششمش سر خم نکند و هرطور شده به آن مهمانی خاص و باشکوه برود.

 بالاخره ساعت ۵ شد و زمان رفتن.از قبل آماده شده بود و منتظر احمد و فرشاد نشسته بود.فرشاد پسری خونگرم و با احساس بود،کاملا اجتماعی و همیشه با همه سر شوخی داشت.موهای بلوندی داشت که با چشمان سبزآبی و لب های قلوه ای سرخش متناسب بود. دقیقا برعکس احمد.هرچقدر هم فکر میکردی این دو پسر دقیقا مخالف همدیگر بودند.هیچ چیزشان مثل یکدیگر نبود،ولی در عین حال بهترین دوستان همدیگر بودند.

احمد پسری با موهای سیاه و کمی مجعد بود.به شدت درونگرا بود و همیشه لباس های نسبتا تیره میپوشید.چشم و ابروی مشکی و زیبایی داشت که برق خاصی در آنها بود.با کسانی که صمیمی بود خیلی راحت تر بود ولی در کل پسر خجالتی ای بود.

 -دینگ...دینگ.

 صدای زنگ در تمام رشته های افکارش را به هم ریخت.باخودش گفت:{بالاخره با ۱۰ دقیقه تاخیر رسیدند.} بلند شد و سریع در را باز کرد.تا آمد با خوشحالی با دوستانش سلام و احوال پرسی کند جلوی در خشکش زد. به جای چهره های آشنای همیشگی هیکل بزرگ مردی غریبه روبرو شد. مرد غریبه هیکل به شدت بزرگی داشت به همراه یک کت چرمی مشکی و عینک دودی سیاه.انقدر ترسناک بود که چشمان آبی فرید نزدیک بود به خواب ابدی فرو بروند.ولی سریع خودش را جمع و جور کرد. درحالی که سعی میکرد قوی به نظر برسد تک سرفه ای کرد و گفت:{ببخشید.منتظر فرد دیگری بودم.چه کمکی میتوانم بکنم؟} و منتظر به عینک مرد سیاه پوش زل زد.

 دستان مرد بدون هیچ حرفی به سمت جیب کتش رفت و برگه ای را بیرون کشید و به دستان فرید داد.بعد رویش را برگرداند و با اولین قدم غیب شد.دهن فرید باز مانده بود.برای اطمینان چند بار با دست به صورتش زد تا مطمئن شود خواب نمیبیند.کاغذ لول شده که دورش نوار قرمزی پیچیده شده بود را نگاه کرد و با قدم های آرام به داخل خانه رفت.

 روبان را با ظرافت باز کرد و کاغذ را خواند.در اولین خط نوشته بود نامه از طرف پدرش است.

_چی؟! از طرف پدرم؟ امکان نداره همچین چیزی.

ادامه نامه را خواند:پسر عزیزم.نمیدانم قرار است حرفم را باور کنی یا نه ولی مادرت به زودی در خطر بزرگی خواهد افتاد.میدانم که تو در خانه مجردی زندگی میکنی،هرچه نباشد همیشه مراقبتان هستم.تا این نامه به دستت رسید به سمت خانه مادرت برو.باید این کار رو انجام بدی و اگر غفلت کنی پشیمان خواهی شد.میخواهم مادرت پیش من بیاید ولی اگر شیطان روحش را بدزدد ناپدید میشود.لطفا باورم کن.شاید سراغ تو هم بیاید پس دو هفته ای را پیش عمه پتی باشید.دلتنگ تو پدرت.

 فرید نمیدانست چه بگوید.اضطراب درون وجودش جوشید و خواست بلند شود و وسایلش را جمع کند ولی یکدفعه ایستاد.او در خانه تتها بود و دوستانش هم دیر کرده بودند.پس این صد درصد شوخی دوستانش بود. با صدای بلند خندید و گفت:{بچه ها این اصلا شوخی خوبی نبود.نباید با پدر خدابیامرزم شوخی میکردید.}همان موقع زنگ به صدا در آمد و با دیدن دوستان و خنده هایشان تمام ماجرا به فراموشی سپرده شد.

 ساعت ۱۲ نصفه شب بود که خسته و هلاک به خانه رسیدند.با دوستانش خداحافظی کرد و بابت اصرار و دعوتشان تشکر کرد.در را باز کرد و وقتی وارد خانه شد مردی را دید که شاخک های بزرگی از کمرش بیرون زده بودند.او خیلی آرام روی کاناپه اش لم داده بود. با چشمان حریص قرمز و پوزخند کنار لبش به فرید نگاه میکرد.بعد از چند ثانیه شروع به صحبت کرد:

_ چقدرخوشحال شدم که به حرف پدرت گوش نکردی. معلوم نیست اون پیرمرد از کجا نقشه ارباب من رو فهمیده بود که میخواست به خانواده حقیرش هشدار بده.    فرید با ترس و تعجب رو به روی مرد ایستاده بود. مردمک چشمانش گشاد و بدنش مانند تکه ای چوب شده بود. با صدایی که انگار از ته چاه در می آمد گفت:{یعنی چی؟ تو دیگه کی مسخره ای هستی؟ داری راجب چی حرف میزنی؟}

مرد پاسخ داد :{ای پسر بیچاره، من از طرف ارباب اریس انتخاب شدم که غذای این هفته شون رو آماده کنم. ارباب عا.شق ترکیب روح پیر و جوون اند.}

بعد در حالی که از جایش بلند میشد و شاخک های بزگش فرید در خود گیر می انداختند ادامه داد:{و من همیشه بهترین ترکیب ها رو براشون میبرم.}

  و جیغ پسرک آخرین چیزی بود که از حنجره اش خارج شد.

پایان

 

 

 

{دیدار یار غایب دانی چه ذوق دارد؟  ابری که در بیابان بر تشنه ای ببارد}

 

    تابحال شده از یک دوست صمیمی یا یکی از اعضای خانواده جدا بیافتید؟اگر پاسختان بله است،خیلی متاسفم. اگر هم پاسختان نه است،امیدوارم هرگز این اتفاق برایتان نیافتد.

 

   دوری از دوستان و نزدیکان درد بدی است. در حالی که دلتنگشان هستی،میدانی که تا مدتی بودنتان کنار هم امکان پذیر نیست.غصه میخوری،دلتنگ میشوی،روز شماری میکنی برای پایان این عذاب.تا وقتی که...بوم،همه سختی ها تمام میشود.

 

   هرچقدر دوری از آنان رنج دارد،دیدار دوباره شان شیرین است.انگار به آرزویت دست یافته باشی.مانند این است که هنگام خستگی اجازه استراحت را به تو بدهند. انگار تشنه باشی و به تو آب و نوشیدنی گوارا بدهند.هیچ چیز نمی‌تواند شوق آن لحظه را توصیف کند.هنگامی که هم را در آغوش میگیرید،قدرتی که با زور میخواست قلبهایتان را به هم نزدیک کند آرام میگیرد.حتی فیلم های عاشقانه جلوی آن لحظه کم می آورند.

 

   امیدوارم هیچ کسی غریب نباشد و هیچ شخصی از دوستان و حانواده اش دور نیافتد.

 

پایان

 

 

 

    همه چیز از یک روز زیبای زمستانی شروع شد.تاچشم باز کرد لبخند یک دختر بچه زیبا را دید که او را با ذوق نگاه میکرد.جرقه های شادی در چشمانش میدرخشید.بعد از چند ثانیه جستی زد و فریاد زد={مامان...مامان...ادم برفیم تمومشد.بیا ببینش.}و از آنجا فهمید اسمش آدم برفی است.

 

   همین که دخترک رفت تا مادرش را بیاورد و اثر هنری اش را به او نشان دهد منظره اطراف اورا در جایش میخکوب کرد.خانه ای نقلی را دید که حیاطی زیبا با دامنی سفید رنگ داشت.نور ملایم خورشید باعث شده بود دانه های برف درخشان شوند و برق بزنند.در باغچه دو درخت نسبتا بزرگ،برف پوش شده بودند و چند لانه پرنده در آنجا به چشم میخورد.خورشید در حال غروب رنگ های مختلفی را در آسمان پخش کرده بود که چشم را نوازش میکردند.

 

   چشم های دکمه ای اش را چند بار باز و بسته کرد و دهان نخی اش را که از حیرت نیمه باز مانده بود بست.به عنوان یک آدم برفی خیلی خوش شانس بود که همچین منظره زیبایی را در لحظه تولدش میدید.کمی بعد دو گنجشک کوچک روی سرش نشستند و گفتند:{چقدر تو زیبایی.تابحال همچین آدم برفی فسقلی و زیبایی ندیده بودیم.} او ارام خندید و گفت:{خیلی ممنون.شما از کجا میدانستید من آدم برفی ام؟}یکی از آنها که بالهای قهوه ای تری داشت گفت:{مثل تو زیاد دیده ایم.آدم ها هروقت برف میبارد یکی از شمارا خلق میکنند.بعد هم میگذارنتان به امان خدا تا یا آب شوید یا با دوستانشان سرتان بریزند و نابودتان کنند..} باحرف های گنجشک ، ادم برفی از فرط ترس چشمانش گرد شده بود و اشک در چشمانش حلقه زده بود.گنجیشگ دیگر با بالش بر سر دوستش ضربه ای وارد کرد و گفت:{واقعا که...همیشه همین کار را میکنی...به حرف هایش توجه نکن آدم برفی کوچولو.مطمئنم زمان خوبی را با آنا دختر خانواده واتسون میگذرانی.}

 

    در باز شد وآنا همراه ویلچر خانمی از خانه بیرون آمد.گنجشک ها بلافاصله خداحافظی کردند و پر کشیدند.ادم برفی ماند دل کوچک و ترسانش.سوالات ترسناکی در ذهنش میچرخید.یعنی نرسیده قرار است خراب شوم؟یعنی میخواهند روی سرم بریزند؟نکند رویم عسل بریزند و به عنوان برف عسل بخورند؟و...هیچ یک اتفاق نیافتاد.آنا و مادر مهربانش خیلیخوب با او رفتار کردند و مادر آنا کلی از او و دخترش تعریف کرد.

 

   شب که شد مردی  با روپوش سفید از بیرون آمد.خیلی ناراحت بود و قبل از وارد خانه شدن چند دور روی زمین سفید قدم زد و رد کفش هایش را دور حیاط بر جای گذاشت.قبل از رفتن به داخل خانه نفس عمیقی کشید و لبخندی روی لب هایش نشاند که حتی ان هم غمگین بود.آدم برفی تعجب کردکه  چه اتفاقی برای او افتاده که اینچنین ناراحت است.با نگاهی که دور حیاط  تکه کاغذی را دید که از جیب مرد افتاده بود.

 

   بعد از اینکه آدم برفی کوچک محتوی داخل برگه را دید غم تمام وجودش را پر کرد. به کنار پنجره رفت و جمع شاد خانواده کوچک را تماشا کرد.آنقدر آنجا ماند تا همه به خواب رفتند.تصمیم گرفته شد .نباید میگذاشت اتفاقی برای آن جمع گرم بیافتد. نصفه شب کنار رخت خواب مادر خانواده رفت.دستان سردش را دوطرف صورت او گذاشت و زمزمه کرد:{به خاطر همه چیز ممنونم،مراقب خانواده کوچکت باش مادر بزرگ.}

 

   صبح روز بعد آنا هرچه گشت ادم برفی عزیزش را پیدا نکرد.در عوض وقتی پیش مادرش رفت تا از او بپرسد چه اتفاقی برای آدم برفی کوچکش افتاده مادرش را دید که سالم و سرحال روی پاهاش ایستاده.با جیغی که از سر شادی کشید پدر هم به آنجا آمدوبا دیدن همسرش شوکه شد.مادر آنا سرطان داشت و قدرت راه رفتن را هم از دست داده بود.دکتران از او قطع امید کرده بودندو آدم برفی هم با دیدن آن برگه این را فهمیده بود.پدر آنا و دکتران معتقد بودند این اتفاق یک معجزه است.

 

   چند ماه بعد تمام برف ها آب شده بودند و بهار از راه رسیده بود.آدم برفی به کل از ذهن آنا پاک شده بود ولی مادر آنا  هرروز صدای خنده های آدم برفی را از آسمان میشنید و میدانست مدیون چه کسی است.

 

پایان